Η αφορμή για αυτό το άρθρο είναι η προ μηνών διαφωνία μεταξύ δυο δημοτικών σύμβουλων του δήμου μας για το αλιευτικό καταφύγιο Μεσολογγίου. Δυστυχώς κάνεις τους δεν αναφέρθηκε στα αλιευτικά καταφύγια του υπόλοιπου δήμου, όπως του Αιτωλικού.
Όταν σκέπτεσαι το Αιτωλικό το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι το ψαρί (τσιπούρα, κέφαλος, λαβράκι, βελάντζα, χέλι, κ.α.). Για να αλιευτούν όμως τα ψάρια χρειάζονται αλιείς, κοινώς ψαράδες. Από την ίδρυση του Αιτωλικού ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού του ήταν και είναι ψαράδες. Οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν στην κατοχή τους γάιτες, τοπικές βάρκες, για την διευκόλυνση της δουλείας τους. Οι βάρκες αυτές, από όσο θυμάμαι, ήταν και είναι «παρκαρισμένες» σε διάφορα παραλιμνοθαλάσσια σημεία της πόλης, όπως στην περιμετρική, στην δυτική και ανατολική ακτή εκτός και εντός του νησιού, στο λιμανάκι, στο «καρνάγιο» και οπουδήποτε βόλευε τον καθέναν. Συνήθως σε μεριές που να προστατεύονται από τις καιρικές συνθήκες.
Κάποια στιγμή ήρθαν στην ζωή μας τα δυο ξύλινα αλιευτικά καταφύγια, ένα στην δυτική πλευρά εκτός νησιού και ένα στην αναλυτική πλευρά εντός του νησιού, που χρηματοδοτήθηκαν από το τότε Λιμενικό Ταμείο. Τα «θαλασσιά πάρκινγκ» αυτά με χαρά τα καλοδέχτηκε το σύνολο των αλιέων της πόλης μου, επειδή για πρώτη φορά δημιουργήθηκαν χώροι προφύλαξης των «θαλασσίων οχημάτων» τους από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Εκτός όμως από τους αλιείς έγινε και πόλος έλξης πολλών επισκεπτών και κάτοικων του Αιτωλικού για φωτογραφίες. Πολλές εκ των οποίων, μέσω των κοινωνικών δικτύων, ταξίδεψαν σε όλον τον κόσμο.
Σημερινή εικόνα όμως των καταφυγίων αυτών είναι απογοητευτική. Το ένα σώζεται (το δυτικό) εκ των δυο που έφτιαξε το Λιμενικό Ταμείο, το όποιο επισκευάστηκε πριν τις προηγούμενες δημοτικές εκλογές, παραχωρώντας ξυλεία και χρήματα, σε μορφή προμήθειας, από την απερχόμενη δημοτική αρχή. Το άλλο στην ανατολική πλευρά έγινε έρμαιο των καιρικών συνθηκών.
Φυσικά όλα αυτά είναι γνωστά σε όλους μας και δεν σας λέω κάτι νέο.
Η ερώτηση που περιπλανήθηκε, όμως, στο μυαλό μου ήταν γιατί δεν τα επισκευάζουν. Και η απάντηση ήρθε ρωτώντας άτομα που πέρασαν από το Δημοτικό (πλέον) Λιμενικό Ταμείο. Λοιπόν, τα καταφύγια αυτά, δεν έχουν άδεια κατασκευής. Ναι ναι καλά διαβάσατε. Φτιαχτήκαν με το «έτσι θέλω» ή με το «γιατί μπορώ». Και από την στιγμή που δεν έχουν άδεια κατασκευής, ειδικά σε μια προστατευόμενη περιοχή όπως η δική μας από ευρωπαϊκές συνθήκες, δεν μπορούν επισήμως να χρηματοδοτηθούν ούτε από το Δ. Λ. Τ. που θεωρητικά ανήκουν.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να εκδοθεί άδεια και όλα να είναι νομιμότατα, ώστε να μπορούν να επισκευαστούν και να βελτιωθούν. Γι αυτό προτείνω στον κύριο Δήμαρχο, που τυγχάνει ναι είναι και Πρόεδρος του Δ.Λ.Τ να προβεί στις απαραίτητες διαδικασίας ώστε να εκδοθούν οι σχετικές άδειες. Να δοθεί τέλος σε ένα μεγάλο πρόβλημα του τόπου. Ας φτιάξουν αλιευτικά καταφύγια πρότυπα για τους αλιείς του Αιτωλικού, συμφώνα πάντα με την τωρινή νομοθεσία. Ας μην μείνει μόνο στα υπάρχον «ενάμιση», αλλά να δημιουργήσει ΝΕΟ στην ανατολική μεριά, υπάρχουν και εκεί αλιείς. Ας βελτιώσει και ομορφύνει, τελικά, την καθημερινότητα μας.
Όλα τα άρθρα σε αυτή την ιστοσελίδα προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα. Απαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, διανομή ή μετάδοση του περιεχομένου χωρίς την προηγούμενη γραπτή συγκατάθεση του συντάκτη. Για οποιαδήποτε χρήση του υλικού, παρακαλούμε επικοινωνήστε με τον διαχειριστή της ιστοσελίδας.
