Ντόναλντ Τραμπ ή Τζο Μπάιντεν;
Το μεγάλο δίλημμα για τους Αμερικάνους το 2020 έλαβε τέλος. Ο «ακροδεξιός» υποψήφιος των ρεπουμπλικάνων και ο «προοδευτικός» υποψήφιος των δημοκρατικών (τους χαρακτηρισμούς τους έχω δανειστεί από τις ελληνικές ενημερωτικές εκπομπές) ολοκλήρωσαν την μάχη τους. Οι δυο ηλικιωμένοι υποψήφιοι πόλωσαν τον αμερικανικό λαό με τις εκστρατείες τους.
Οι νεότεροι υποψήφιοι αντιπρόεδροι τους ετοιμάζονται για μελλοντικοί πρόεδροι.
Οι εκλογές πραγματοποιήθηκαν στις 3 Νοέμβριου 2020 και όπως όλα δείχνουν ο 46ος πρόεδρος των Η.Π.Α θα είναι ο Τζον Μπάιντεν, στην Αμερική, όμως, συνεχίζονται συγκεντρώσεις διαμαρτυρίες για νοθευμένες εκλογές και υπέρ του ηττημένου πρόεδρου Τραμπ.
Σύμφωνα πάντα από τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα ο Μπάιντεν κατάφερε να εξασφαλίσει 306 εκλέκτορες, ενώ ο μέχρι πρότινος πρόεδρος 232.
Ο Ντόναλντ Τραμπ, σύμφωνα με δηλώσεις τους, επιμένει ότι δεν έχει χάσει την μάχη των εκλογών και ζητά μέσα από νομικές διαδικασίες την επανακαταμέτρηση των ψήφων σε κάποιες πολιτείες, όπως η Τζόρτζια, που θεωρεί ότι υπήρξε νοθεία. Ως ώρας δεν έχει παραδεχτεί την ήττα του.
Φαίνεται ότι η αμφιλεγόμενη εποχή Τραμπ τείνει προς το τέλος της, παρότι ο ίδιος θα τραβήξει την ιστορία από τα μαλλιά μέχρι να αποκλειστεί κάθε πιθανότητα νίκης του.
Όλα τα παραπάνω συνέβησαν και συμβαίνουν στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού.
Εδώ στην μικρή μας Ελλάδα, όμως, τι άποψη μεταδόθηκε για τους δυο υποψηφίους προς τον κόσμο από τις τηλεοπτικές εκπομπές;
Παρακολουθώντας σχεδόν όλες τις βραδινές τηλεοπτικές ενημερωτικές εκπομπές των ελληνικών καναλιών κατά την διάρκεια των αμερικανικών εκλογών διαπίστωσα ότι σχεδόν όλοι παρουσίαζαν τον πρόεδρο Τραμπ σαν ένα κακό παράδειγμα πρόεδρο των Η.Π.Α, ενώ ελπίζουν ότι ο Μπάιντεν θα φέρει την σταθερότητα στον πλανήτη.
Τι εννοούσαν «κακό παράδειγμα πρόεδρου» και «σταθερότητα» όμως;
Για να δούμε τι σταθερότητα θα φέρει η εποχή Μπάιντεν. Ελπίζουν λοιπόν, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, ότι ο νέος πλανητάρχης θα ισορροπήσει ξανά την παγκόσμια οικονομία και θα καλυτέρευση την εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α προς τον συμφέρων των μεγάλων. Μια Αμερική που θα τα ξαναβρεί εμπορικά (και περιβαλλοντικά) με τους ηγέτες της Ευρώπης, της Κίνας, του Μεξικού, του Καναδά για το καλό των χώρων τους. Μια Αμερική που θα επεμβαίνει στρατιωτικά και οικονομικά σε τρίτες χώρες (όπως γινόταν πριν τον Τραμπ). Μια Αμερική που δεν θα αφήνει περιθώρια σε ηγέτες μικρότερων κρατών να γίνουν μικροί πλανητάρχες (όπως συμπεριφέρεται ο Έρντογαν). Μια Αμερική που θα αποφασίζει για την τύχη χώρων (ειδικά στην Μέση Ανατολή), χωρίς να υπολογίζεται η γνώμη των πολιτών τους. Μια Αμερική που θα τραβάει το αφτί σε κάθε χώρα που δεν συμμορφώνεται με τις οδηγίες των δυνατών. Θέλουν να έχουμε, δηλαδή, μια Αμερική πάνω από όλα και όλους.
Για να δούμε όμως τι έκανε ο πρόεδρος Τραμπ και χαρακτηρίστηκε σαν κακό παράδειγμα πρόεδρου. Σαν επιχειρηματίας, λοιπόν ο Τραμπ, κοίταξε περισσότερο την οικονομία της χώρας του παρά την εξωτερική πολιτική. Μείωσε τους φορολογικούς συντελεστές σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά των Η.Π.Α, μείωσε την ανεργία για όλους τους Αμερικανούς σε πρωτόγνωρα ποσοστά, μείωσε την γραφειοκρατία και τα εμπόδια στην επιχειρηματικότητα και τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα είδαν τα εισοδήματα τους να αυξάνονται. Επίσης δεν εμπλακείτε η χώρα του σε πολέμους, αφήνοντας του άλλους μεγάλους (Ευρώπη – Ρωσία) αυτή τη φορά να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Μείωσε τα στρατεύματα των Αμερικανών στην Μέση Ανατολή. Διαφώνησε σε οικονομικές, περιβαλλοντικές και εμπορικές σύμφωνες με την Ε.Ε, την Κίνα και άλλων χωρών που ήταν συμφωνημένες πριν από αυτών. Ακόμα, ο Τραμπ άφησε ένα μεγάλο έλλειμμα στην οικονομία της χώρας του με την δημοσιονομική πολιτική που ακολούθησε και τέλος, επί θητείας Τραμπ παρατηρήσαμε το φαίνομαι της αυξημένης αστυνομικής βίας, με αστυνομικούς να σκοτώνουν εν ψυχρό Αφρομερικανούς.
Μη έχοντας ποτέ ξανά ασχοληθεί με τις αμερικανικές εκλογές, αυτό που εισέπραξα από τις δηλώσεις όλων όσων φιλοξενήθηκαν στις ενημερωτικές εκπομπές, σαν ειδικοί, είναι ότι ο απρόβλεπτος Τραμπ δεν ικανοποίησε τα «θέλω» των άλλων μεγάλων και ελπίζουν ότι ο Μπάιντεν θα τους ευχαριστήσει.
Δηλαδή, με αλλά λόγια, θέλουν μια Αμερική φόβητρο, θα πω εγώ. Μια Αμερική που θα ελέγχει και καλά όλες τις καταστάσεις. Μια Αμερική φαινομενικά υπερδύναμη. Μια Αμερική που να επεμβαίνει, τουλάχιστον στρατιωτικά, στις ζωές των άλλων. Μια Αμερική όπου οι κυβερνήσεις θα την χαιρετούν και ο λαός θα διαδηλώνει εναντίον της. Μια Αμερική «μπαμπούλα».
Φαίνεται, λοιπόν, ότι δεν μπορούν οι Ε.Ε., Ρωσία και Κίνα σαν αντίβαρα, να αναλάβει έναν κυρίαρχο ρόλο στην παγκόσμια ισορροπία. Φαίνεται ότι δεν συμφέρει την Ε.Ε και την Ρωσία να μπλέκονται σε εμπόλεμες καταστάσεις στην Μέση Ανατολή. Φαίνεται ότι θέλουμε μια Αμερική που θα κάνει την βρώμικη δουλεία, θα πω εγώ.
Τέλος, προς αποφυγή παρεξηγήσεων δεν είμαι οπαδός του πρόεδρου Τραμπ, ούτε και του Μπάιντεν. Δεν υπερασπίζομαι τον Τραμπ, ούτε τον Μπάιντεν και φυσικά ούτε τους κατακρίνω. ΜΟΝΟ ο Αμερικανικός λαός έχει το δικαίωμα αυτό.
Όλα τα άρθρα σε αυτή την ιστοσελίδα προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα. Απαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, διανομή ή μετάδοση του περιεχομένου χωρίς την προηγούμενη γραπτή συγκατάθεση του συντάκτη. Για οποιαδήποτε χρήση του υλικού, παρακαλούμε επικοινωνήστε με τον διαχειριστή της ιστοσελίδας.
