Τι μαθαίνουμε κάθε φορά που βρέχει (και ποιος τελικά φταίει)

Βρέχει.
Και ξεκινάνε να χτυπάνε τα τηλέφωνά μας: “Άκουσα, πνιγήκατε στο Μεσολόγγι και στο Αιτωλικό”.

Κι αυτό γίνεται σχεδόν κάθε φορά:
δρόμοι που γίνονται χείμαρροι, αυλές που γεμίζουν λάσπη, σχολεία που πλημμυρίζουν.
Οι ίδιοι άνθρωποι, με σκούπες και λεκάνες στα χέρια,
να παλεύουν με το νερό που μπαίνει από παντού
κι από πάνω να ακούγεται το γνώριμο:
«Πού είναι ο δήμαρχος; Τι κάνει ο δήμος;»

Δε θέλω να σε στεναχωρήσω, αγαπημένε μου συμπολίτη, γιατί έχεις τραβήξει τόσα πολλά!

Όμως, δεν πρόκειται να καθίσω μαζί σου να κατηγορήσω το δήμαρχο.

Όχι γιατί τα κάνει όλα τέλεια. Αλλά γιατί πιστεύω ότι η αλήθεια είναι πιο βαθιά απ’ τα νερά που μαζεύονται στους δρόμους.

Γιατί δεν μπορεί να φταίει κάθε φορά ο εκάστοτε δήμαρχος που μετράει έναν ή δύο χειμώνες στην αρχή του τόπου,
για κακοτεχνίες, λάθος σχεδιασμούς και εγκαταλελειμμένα έργα δεκαετιών.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα ενός συστήματος χωρίς συνέχεια.
Που αλλάζει πρόσωπα, αλλά όχι νοοτροπία.
Που μετράει έργα σε ψήφους και όχι σε αντοχή.
Που ρίχνει άσφαλτο πάνω σε πληγές αντί να τις γιατρέψει.

Η ευθύνη είναι πολιτική — όχι ατομική.
Είναι της πολιτείας που δεν επενδύει στην πρόληψη.
Των υπουργείων που κόβουν κονδύλια για έργα αποχέτευσης και αντιπλημμυρικής προστασίας,
αλλά εγκρίνουν επικοινωνιακές “παρεμβάσεις”.
Των περιφερειών που θυμούνται τα έργα μόνο μετά την επόμενη θεομηνία.

Και είναι και των τοπικών αρχών,
που, ίσως, να σηκώνουν βάρος δυσανάλογο των μέσων που έχουν,
αλλά παραμένουν βουβές απέναντι στο κεντρικό κράτος.

Δεν χρειάζεται, λοιπόν, άλλη “οργή στα social”.
Γιατί όσοι δήμαρχοι και να αλλάξουν, εμείς οι ίδιοι ξέρουμε καλά ότι δεν αλλάζει η ρίζα του προβλήματος.
Χρειάζεται λογοδοσία, σχέδιο και πίεση προς τα πάνω.
Χρειάζεται διεκδίκηση, όχι βιντεάκια με ειρωνίες και κατάρες.
Και πάνω απ’ όλα, συνέπεια. Να μην ξεχνάμε το πρόβλημα μόλις στεγνώσουν τα πεζοδρόμια.

Γιατί κάθε φορά που βρέχει,
μαθαίνουμε ξανά πως το πρόβλημα δεν είναι το νερό.
Είναι όσα αφήνουμε να λιμνάζουν,
στην πολιτική, στις υποσχέσεις, στη μνήμη μας.