Τέλος ανακύκλωσης οκτώ λεπτά, λέει, από την πρώτη Ιουνίου στα πλαστικά μπουκάλια ποτών (νερό, αναψυκτικό, γάλα κ.ά.), επειδή η ετικέτα τους περιέχει πολυβινυλοχλωρίδιο (PVC).
Συνεπώς νέες αυξήσεις για τους καταναλωτές, κάνοντας μια λογική ροή σκέψης, θα πει κάποιος.
Γιατί όμως να φορολογηθούν οι πολίτες και να μην αλλάξουν το υλικό συσκευασίας οι εταιρίες παραγωγής;;;
Το Μάρτιο του 2019, πριν καλά καλά ξεκινήσει η πανδημία στην Ελλάδα, ταξίδεψα στο Μπόχουμ της Γερμανίας στο φίλο μου το Λάμπρο. Από Αιτωλικό, λοιπόν, πήγα οδικώς στην Θεσσαλονίκη, είδα τη Νεκταρία, τον Άρη και το Τάσο (αγαπημένοι φίλοι μου), και από εκεί αεροπορικώς την επόμενη ήμερα έφυγα για Ντίσελντορφ. Στο αεροδρόμιο ήρθε ο Λάμπρος να με πάρει για να πάμε στο Μπόχουμ με το τρένο.
Γεμάτος χαρά εγώ που είχα δει αγαπημένα μου πρόσωπα κοίταγα σαν χαζός γύρω μου τα τοπία της Γερμανίας. Πρώτη φορά είχα πάει σε τούτη τη χώρα και ήθελα να «ρουφήξω» εικόνες και συνήθειες των ντόπιων.
Εκεί που «έτρεχα» στους σταθμούς των τρένων για να προλάβουμε το τρένο μας έβλεπα κόσμο να περιμένει σε διαφορά σημεία των σταθμών με τσάντες στα χέρια τους οι οποίες είχαν πλαστικά / τσίγκινα / γυάλινα μπουκάλια και να τα βάζουν σε κάτι εγκοπές που είχε ο τοίχος. Ανακύκλωση σκέφτηκα, λέγοντας από μέσα μου «Κοίτα πόσο μπροστά είναι οι Γερμανοί, έχουν παιδεία οι άνθρωποι, μπράβο τους».
Φθάσαμε σπίτι, αφήσαμε τα πράγματα μου και φύγαμε για να κάνουμε μερικά ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Φεύγοντας βλέπω το Λάμπρο να παίρνει μαζί του μια σακούλα με πλαστικά μπουκάλια.
«Τι έχουμε εδώ;» του λέω,
«Θα δεις» μου απαντάει.
Αφού φτάσαμε στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μετά από κανένα δεκάλεπτο περπάτημα σταθήκαμε από την μέσα μεριά της εισόδου. Ο φίλος μου έβγαζε από την τσάντα τα μπουκάλια και τα έβαζε σ ένα μηχάνημα, όπου στο τέλος πήρε μια απόδειξη.
«Τι γίνεται εδώ;» τον ξαναρωτώ,
«Θα δεις σε λίγο» μου ξαναλέει.
Οταν έφθασε η ώρα να πάρουμε εμφιαλωμένα νερά και αναψυκτικά μου λέει,
«Κοίτα» δείχνοντας τις τιμές των νερών στο ράφι και συνεχίζει «εδώ το νερό, το αναψυκτικό ή η μπύρα κοστίζει “χ” ποσό συν δέκα ή δεκαπέντε λεπτά η τιμή του δοχείου – μπουκαλιού. Όπως βλέπεις τις τιμές τις αναγράφουν στο καρτελάκι ξεχωριστά, άλλη η τιμή του αγαθού και άλλη η τιμή συσκευασίας. Οι τιμές των δοχείων – μπουκαλιών είναι συγκεκριμένες και τις παίρνεις πίσω όταν κάνεις ανακύκλωση της συσκευασίας μέσω κουπονιών που τα εξαργυρώνεις στα ταμεία. Αυτό που έκανα και εγώ στην αρχή».
Κίνητρο σκέφτηκα, οικονομικό κιόλας, τόσο απλό.
Την επόμενη μέρα πήγαμε πάλι στον σταθμό για να πάμε Ντίσελντορφ. Όταν ανεβήκαμε στην αποβάθρα μας για να περιμένουμε το τρένο, βλέπω απέναντι φιλάθλους της ποδοσφαιρικής ομάδας της Μπόχουμ με τις μπίρες τους στα χέρια και γύρω τους γεμάτος ο τόπος με πλαστικά και γυάλινα μπουκάλια καθώς και τενεκεδάκια. «Π@π@ρι@ παιδεία έχουν» λέω από μέσα μου.
«Λάμπρο, κάθε φορά που έχει αγώνα τόσο σκουπιδαριό υπάρχει;» ρωτάω τον φίλο μου.
«Όταν θα γυρίσουμε δεν θα δεις κανένα μπουκάλι κάτω, θα ναι όλα καθαρά» μου λέει.
«Έχει βάλει Σαββατοκύριακο ο δήμος άτομα για καθάρισμα;» τον ρωτάω με περιέργεια.
«Όχι όχι, θα δεις» μου λέει.
Όντως στο γύρισμα δεν υπήρχε ούτε μια συσκευασία ποτού, νερού ή αναψυκτικού, είτε μέσα στο τρένο είτε στον σταθμό, παρόλο που είχαν περάσει μερικοί χιλιάδες φίλαθλοι από τα σημεία αυτά. Δεν μαζευτήκανε από κανένα φίλαθλο ή δήμο τα σκουπίδια. Ούτε δια μαγείας μαζευτήκαν, τα μάζεψαν οι ρακοσυλλέκτες. Υπήρχε κόσμος, δηλαδή, που έκανε αυτή την δουλειά, μάζευε όλες αυτές τις συσκευασίες από τον δρόμο, από το τρένο και από τους σταθμούς και τα πήγαινε στα σημεία ανακύκλωσης των σταθμών όπου έπαιρνε τα χρήματα τις ανακυκλώσιμης συσκευασίας πίσω. Συμπλήρωνε το εισόδημα του ή μπορεί και να ήταν και το κύριο εισόδημα του.
Και οικονομικό όφελος εκτός του περιβαλλοντικού.
Κίνητρο, η κινητήρια δύναμη να αλλάξεις τα πάντα.
Και έρχεσαι τώρα στην Ελλάδα και βλέπεις το κράτος να σου επιβάλλει φόρο ανακύκλωσης, είναι φόρος γιατί τα χρήματα θα τα παίρνει το κράτος. Την μεγαλύτερη εταιρεία αναψυκτικών της χώρας να σε παρακινεί για ανακύκλωση μέσω διαφημίσεων και η ίδια να μην κάνει τίποτα πάρα μόνο ενημερώσεις και δράσεις του φαίνεσθε.
Αντί να περάσουν στις εταιρείες την ευθύνη της συσκευασίας των προϊόντων τους, που στην συνέχεια γίνονται σκουπίδια, την περνάνε στους πολίτες. Αντί να χτυπήσουν το πρόβλημα στην ρίζα, το αφήνουν να διαιωνίζεται.
Επιβάλετε στις εταιρείες αυτές, δεν είναι πολλές άλλωστε, να γεμίσουν τις πόλεις με μηχανές ανακυκλώσεις με ανταποδοτικό χαρακτήρα. Το τέλος ανακύκλωσης να επιστέφεται σε όποιον κάνει ανακύκλωση. Έτσι κερδίζουν οι πάντες, κράτος, βιομηχανίες, περιβάλλον, οικονομία και πολίτες. Απλά και ξεκάθαρα πράγματα.
Και για να μην γίνομαι άδικος, στις μεγάλες πόλεις πριν μερικά χρόνια είχε ξεκινήσει κάτι αντίστοιχο με σημεία ανακύκλωσης, όπου οποίος πήγαινε την συσκευασία του έπαιρνε κάτι «ψιλά», αλλά αυτό δεν προχώρησε σε όλη την επικράτεια. Όπου τώρα πια δεν ξέρω αν υπάρχει δηλαδή.
Η ανακύκλωση, λοιπόν, είναι η λύση στο πρόβλημα της διαχείρισης των αποβλήτων και όχι η επιβολή φόρων.
Ανακύκλωση με κίνητρο, τόσο απλό.
Υ.Γ. Ας το σκεφτούν λίγο παραπάνω και στο δήμου μας. Ας σταματήσουν να επιβάλλουν αυξήσεις δημοτικών τελών και να δημιουργήσουν κίνητρα ανακύκλωσης.
Χρόνια πολλά και καλή φώτιση σε όλους.
Όλα τα άρθρα σε αυτή την ιστοσελίδα προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα. Απαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, διανομή ή μετάδοση του περιεχομένου χωρίς την προηγούμενη γραπτή συγκατάθεση του συντάκτη. Για οποιαδήποτε χρήση του υλικού, παρακαλούμε επικοινωνήστε με τον διαχειριστή της ιστοσελίδας.
...){kind=link}