Ένα «μάγιο κε»

Κατά καιρούς άνθρωποι φεύγουν από τη ζωή μας κι αφήνουν ένα κενό πίσω τους, άλλοι φεύγουν κι αφήνουν ιστορία και οι πιο τυχεροί απ’ όλους αφήνουν “φως”.

Αυτές τις μέρες, μέσα στο μήνα του πανηγυριού, στο μήνα του Αιτωλικού έφυγε ο Σπύρος Φούκουτος. Σίγουρα θα έχετε οι περισσότεροι από εσάς μια ιστορία να διηγηθείτε, κυρίως όσοι τον γνωρίζατε χρόνια. Για την δική μας γενιά ο Φουκουτος, ήταν “ στάση” , ήταν “Αν δεν έχεις φάει Φουκουτο, δεν ξέρεις τι χάνεις”.

Ήταν αυτός που υπολόγιζε με ανώτερα μαθηματικά το κόστος κάθε παραγγελίας , μετρώντας με τα δάχτυλα “τυρί, λουκάνικο, πατάτες, βφκεοκ..εγφοεμσ…” και κατέληγε σχεδόν πάντα στο 2.80€.

Ήταν εκείνος που μας έμαθε το ΜΑΓΙΟ(νεζα) και ΚΕ(τσαπ).

Ήταν ο άνθρωπος που ήταν ξύπνιος σε κάθε καλοκαιρινό μας ξενύχτι, πάντα χαμογελαστός και πλακατζής.

Ήταν αυτός που μας μάζευε πριν από το ξημέρωμα στην παραλία στα παγκάκια, να φάμε έναν Φουκουτο.

Ήταν αυτός που μάζευε και τα παιδιά από τα γύρω χωριά και έφερνε τουρισμό στο νησί όπως έλεγε.

Ήταν ο άνθρωπος που θα σταματήσουμε σχεδόν κάθε καβγά με την πλάκα του.

Ήταν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στις καλοκαιρινές νύχτες μας.

Σίγουρα ήταν πολλά παραπάνω για πολλούς και κυρίως για τους αγαπημένους του. Θα θέλαμε όμως να ξέρουν πως είμαστε πολλοί και θα τον θυμόμαστε με αγάπη.

Καλό ταξίδι στο φως Σπύρο