Λυκοχαβιά ξανά: Το σκοτάδι που φωτίζει την αλήθεια μας

Η «Λυκοχαβιά»… Δεύτερη φορά.

Και, όχι, δεν πήγα απλώς να «τη δω».

Πήγα να τη ζήσω ξανά.

Γιατί κάτι τέτοιες παραστάσεις δεν είναι απλά θέαμα. Είναι εμπειρία.

Σου αρπάζουν την ψυχή και την τραβάνε μέσα στο σκοτάδι μιας κοινωνίας που… αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι και τόσο μακρινή από τη δική μας.

Τρεις ηθοποιοί – κι όμως, ένα ολόκληρο χωριό. Ζωντανό. Ανατριχιαστικό. Ο Αιμίλιος Αλεξάνδρης, η Σπυριδούλα Κουμπούρη, η Μαριάννα Νικολογιάννη – σε κάθε τους λέξη, κάθε τους κίνηση, σου θυμίζουν γιατί το θέατρο είναι το πιο ζωντανό, το πιο άμεσο μέσο που υπάρχει. Στη σκηνοθεσία της Κατερίνας Καραδήμα, δεν βλέπεις απλώς μια παράσταση. Βυθίζεσαι σε αυτή.

Είναι η ιστορία της «Λυκοχαβιάς», ναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι η ιστορία όλων μας. Του φόβου, της προκατάληψης, του μίσους που μεταμφιέζεται σε «ηθική». Είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που θέριεψε μέσα στις δεκαετίες, φτιάχνοντας «αγέλες» – αγέλες που λιντσάρουν, που επιτίθενται, που μετά πάνε σπίτι τους και κοιμούνται ήσυχες.

Στη δεύτερη φορά, το συναίσθημα ήταν ακόμα πιο δυνατό. Ήξερα τι να περιμένω, κι όμως, ένιωθα κάθε σκηνή να με χτυπάει από την αρχή. Και ναι, στη σκηνή όπου «βουβαίνεσαι» (κυριολεκτικά και μεταφορικά), το στομάχι σου σφίγγεται.

Μια παράσταση που δεν είναι απλώς παράσταση. Είναι ένα ταξίδι στο παρελθόν που μιλάει στο παρόν. Γιατί το σκοτάδι που βλέπουμε πάνω στη σκηνή… υπάρχει και γύρω μας. Και ίσως αυτό να πονάει περισσότερο.

Αν τη δεις μια φορά, δε φτάνει.
Αν δεν τη δεις καθόλου, χάνεις κάτι που αξίζει να ζήσεις.