Το Αιτωλικό δεν είναι μεγάλη πόλη. Βασικά, δεν είναι καν πόλη.
Όταν με ρωτούσαν στα φοιτητικά μου χρόνια αν το Αιτωλικό είναι χωριό -γιατί αρκετές φορές δεν το ήξεραν- πάντα τους διόρθωνα κι έλεγα «Όχι, χωριό. Κωμόπολη είμαστε!»
Θα μου πεις «δεν είναι Γιάννης, είναι Γιαννάκης». Ναι, όντως, δεν έχει σημασία πώς θα το πούμε. Η ουσία παραμένει η ίδια.
Το Αιτωλικό δεν έχει τις επιλογές που θα είχε μια πόλη, όπως, ας πούμε, το Αγρίνιο.
Κι όταν έχεις μικρά παιδιά, σίγουρα εκτιμάς τη φυσική ομορφιά και την ποιότητα της ζωής στην επαρχία.
Μπορεί, όμως, να μη σου αρκεί αυτό.
Και δε μιλάω για υπέρ-παιδότοπους και εγκαταστάσεις στρεμμάτων.
Αλλά μπορεί να μη σε καλύπτει σε καθημερινή βάση μια βόλτα στην πλατεία. Ή η επίσκεψη σε μια παιδική χαρά υπό κατάρρευση.
Στο κάτω κάτω, δεν έχουν όλοι τη δυνατότητα μετακίνησης με αυτοκίνητο για να πάνε “παρά έξω”.
Ίσως σκέφτεσαι ότι “κι εμείς τι πάθαμε που παίζαμε στις αλάνες και τις πλατείες;”
Είναι αλήθεια ότι οι παλιότερες γενιές μεγάλωσαν έτσι.
Όμως οι συνθήκες πλέον έχουν αλλάξει. Πιο πυκνοκατοικημένες γειτονιές και πιο περιορισμένοι χώροι για παιχνίδι, μεγαλύτερη κίνηση οχημάτων, λιγότερη ασφάλεια.
Δεν υπάρχουν πλέον οι ευκαιρίες για ελεύθερο παιχνίδι και εξερεύνηση, όπως στο παρελθόν.
Τα ερεθίσματα είναι αμέτρητα σήμερα και τα ίδια τα παιδιά εύκολα θα προτιμήσουν τις οθόνες σε σχέση με ένα κρυφτό στην πλατεία.
Οι σύγχρονες παιδικές χαρές, από την άλλη, είναι σχεδιασμένες να προάγουν όχι μόνο τη σωματική δραστηριότητα αλλά και τη δημιουργικότητα και την κοινωνική αλληλεπίδραση. Προσφέρουν στα παιδιά τη δυνατότητα να ανακαλύψουν νέους τρόπους παιχνιδιού, να συνεργαστούν με άλλα παιδιά και να αναπτύξουν δεξιότητες που θα τους φανούν χρήσιμες στην ενήλικη ζωή τους.
Ναι, οι παλιότερες γενιές μεγάλωσαν στις αλάνες και τις πλατείες, και τις θυμούνται με νοσταλγία, όμως οι σύγχρονες ανάγκες απαιτούν την ύπαρξη ασφαλών, καλά σχεδιασμένων χώρων ψυχαγωγίας που μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά μας τις ίδιες, αν όχι καλύτερες, ευκαιρίες για υγιή και δημιουργική ανάπτυξη.
Βλέπω το γιο μου, 2 ετών, να παίζει με τους φίλους του ανάμεσα στα τραπεζάκια και τους πελάτες των καφετεριών της πλατείας.
Και περνά υπέροχα.
Οι καφετέριες είναι μια ανάσα για τους γονείς. Αλλά πρέπει να κουβαλήσουμε από το σπίτι “τη μάνα μας και τον πατέρα μας” από παιχνίδια και πατίνια και ποδήλατα. Και περνάνε συνέχεια αυτοκίνητα και μηχανάκια. Και υπάρχουν τραπέζια που διαμαρτύρονται με τη φασαρία και τις φωνές των παιδιών. Μεγαλύτερα παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο. Ακόμα μεγαλύτερα που πειράζονται μεταξύ τους, αλλά πειράζουν και τα μικρότερα.
Κουραστήκαμε να ξενιτευόμαστε για να παίξουν τα παιδιά μας χωρίς άγχος και ευχάριστα και δημιουργικά.
Το Αιτωλικό έχει παιδιά. Αλλά δεν το επιλέγουν για το ελεύθερο παιχνίδι τους.
Η μικρή μας πόλη χρειάζεται νέους χώρους ψυχαγωγίας, με την υποστήριξη του δήμου και των κατοίκων. Οι χώροι αυτοί δεν είναι μόνο για παιχνίδι, αλλά επένδυση στο μέλλον και την ευημερία της κοινότητας.
Όλα τα άρθρα σε αυτή την ιστοσελίδα προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα. Απαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, διανομή ή μετάδοση του περιεχομένου χωρίς την προηγούμενη γραπτή συγκατάθεση του συντάκτη. Για οποιαδήποτε χρήση του υλικού, παρακαλούμε επικοινωνήστε με τον διαχειριστή της ιστοσελίδας.
