Όταν έχεις μεγαλώσει μέσα στο Αιτωλικό, ή τελοσπάντων έχεις περάσει εδώ πολλά χρόνια σε γειτονιές με τους στενούς δρόμους, ξέρεις από πρώτο χέρι πώς είναι να ζεις τόσο μα τόσο κοντά στο διπλανό ή το απέναντι σπίτι.
Στις γειτονιές αυτές, οι άνθρωποι ζουν τόσο κοντά ο ένας στον άλλον που είναι αδύνατο να μην ακούγονται οι ήχοι από τα γύρω σπίτια. Το μωρό που κλαίει, τα παιδιά που παίζουν και κάνουν φασαρία, ο απορροφητήρας της γειτόνισσας που τηγανίζει ψάρια – όλα γίνονται μέρος της καθημερινότητας.
Υπάρχουν φορές που νιώθεις ότι οι γείτονες ακούνε κάθε λεπτομέρεια της ζωής σου και νιώθεις άσχημα. Νιώθεις ότι ενοχλείς -ειδικά όταν έχεις μικρά παιδιά- κι ότι δεν έχεις καμία απολύτως ιδιωτικότητα.
Δύσκολο πολύ να νιώθεις ότι οι άλλοι θα σχολιάσουν κάθε στιγμή της μέρας σου.
Όμως, γιατί το κάνουμε;
Γιατί κρίνουμε τον άλλον για κάτι φυσιολογικό, όπως το κλάμα ενός παιδιού ή μια δυνατή κουβέντα;
Γιατί του το δείχνουμε κιόλας ότι μας ενοχλεί;
Και συχνά με άσχημο τρόπο;
Όλοι περνάμε δύσκολες στιγμές κι είναι απαραίτητο να είμαστε ανεκτικοί και υποστηρικτικοί.
Σε μια γειτονιά, δεν μπορείς να περιμένεις απόλυτη ησυχία.
Όταν άκουσα τη φράση «βήχει ο απέναντι και πας να πιεις νερό», μού φάνηκε τοσο πετυχημένη!
Αλλά αυτή δεν είναι η ομορφιά του να ζεις κοντά με άλλους; Το δίπλα, το μαζί.
Η κοινότητα χτίζεται πάνω στην κατανόηση.
Αντί να ενοχλούμαστε από τους ήχους των γύρω σπιτιών, μπορούμε να θυμόμαστε ότι κι εμείς έχουμε τις δικές μας στιγμές που ίσως “ενοχλούν”. Κι ότι όλοι μαζί μοιραζόμαστε αυτόν τον τόπο και βοηθάμε ο ένας τον άλλον.
Αυτό που μετράει δεν είναι η ησυχία. Είναι η υποστήριξη και η καλή διάθεση απέναντι στους ανθρώπους που μοιράζονται μαζί μας όχι μόνο τον χώρο, αλλά και την καθημερινότητά μας.
Όλα τα άρθρα σε αυτή την ιστοσελίδα προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα. Απαγορεύεται ρητά η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, διανομή ή μετάδοση του περιεχομένου χωρίς την προηγούμενη γραπτή συγκατάθεση του συντάκτη. Για οποιαδήποτε χρήση του υλικού, παρακαλούμε επικοινωνήστε με τον διαχειριστή της ιστοσελίδας.
